Puberbrein

Door de vergrijzing worden (of zijn) we allemaal mantelzorger. Om daar meer van te weten bezocht ik Steunpunt Mantelzorg Boxtel. Tegenover me zat een vrouw met wie ik snel een klik had: pubergedoe, dat schept een band. ‘Ik weet niet hoe lang ik dit volhoud’, zegt ze. Ik ben dan al op de hoogte van haar verhaal. Over haar moeder die zorg nodig heeft, maar weinig meebeweegt. Over haar puberdochter die de kunst van verzet heeft uitgevonden. Als vanzelf komen haar woorden. Wat me raakt, is haar boosheid. ‘Mijn moeder kan haar situatie zelf verbeteren, dat zeggen zelfs de fysio en de neuroloog, maar ze wil geen kant op! Ze weigert de simpelste dingen te doen. Elke keer als ze “nee” zegt tegen een wandeling of iets ondernemen om onder de mensen te komen, betekent dat langzaamaan meer zorg voor mij.’

‘Ik hou van mijn moeder en wil er voor haar zijn. Ik snap dat ze niet meer alles zelf kan doen. Maar ik heb ook een gezin en werk! Je doet toch alles voor je kinderen? En dan is koffiedrinken in een gemeenschapshuis te veel gevraagd? Het is te moeilijk om uit die stoel te komen en een rondje te wandelen? En luisteren, ho maar!’  

Ik snap wat hier gebeurt. Hoe ouder je wordt, hoe minder 'flexibel' je brein. Dan staat daar zo’n vijftiger aan je te trekken en je van alles op te leggen, dat werkt averechts. De frustratie die ontstaat aan beide kanten, komt vaker voor. Blijf er niet mee rondlopen. Het is net als met pubers en hun puberzorgen, dan zeggen we ook tegen kinderen: ‘Vraag om hulp!’ 

Tot slot nog een preventieve tip: train je brein. Wat het beste werkt is nieuwe dingen doen. Kook iets wat je nog nooit hebt gemaakt. Wandelen? Wijk af van je vaste rondje. Sociale uitdaging? Communiceer met pubers. Uit ervaring: dát is pas je brein uitdagen.  

Mantelzorger en hulp of (financieel) advies nodig? Ga naar de website van ContourdeTwern voor meer informatie.

Ga terug naar columns.