Verrassing!

Drie generaties lang hebben we ervaren dat de ouderenzorg soms een soort all-inclusive resort was. Als het nodig was, dan kwam je aan bij de balie van Het Zorgparadijs, je legde je zorgvraag op tafel en je ging in een bejaardenhuis of een verzorgingshuis wonen. Lekker tv kijken en sjoelen in 30 graden. Oké, dit is uitvergroot, maar ik probeer hier een punt te maken.
Alleen; die mooie kamers, 24/7 personeel, een sjoel-competitie en oneindige zorguren? Het kan simpelweg niet meer. 

Dat besef is er nog niet bij iedereen. Niet zelden worden mensen verrast aan de balie van zorginstanties. “Wat nou geen uren? Hoezo geen plek? Ik heb recht op zorg! Ik heb mijn hele leven premie betaald!” De baliemedewerker glimlacht naar een meneer die ik even De Vries noem. “Meneer de Vries, er is een personeelstekort en er zijn ouderen met een zwaardere zorgvraag. Er moet meer bij u thuis geregeld worden.” 

En dat thuis is soms een probleem. Want de kinderen van meneer De Vries staan met één been in een Ryanair naar Valencia of op de carrièreladder. Of hebben hun handen vol aan hun eigen kinderen. Na jarenlang leven met zorg als vanzelfsprekendheid, moeten we nu inzetten op preventie en zorgen voor een sociaal netwerk. Zelf aan de slag. Ook de kinderen. Die soms verrast worden met de mededeling dat er onvoldoende zorg is, en dat zij hun ouders meerdere uren per week mogen helpen. We moeten als maatschappij dus leren dat zorg géén product is dat je bestelt en krijgt, maar een samenwerking waar je zelf een radertje in bent.

We moeten ophouden met “ik heb recht op” en beginnen met “wat kan ik bijdragen en nu al doen?” Hoe confronterend het ook is: die sjoel-competitie moeten we met z’n allen organiseren. En dan heb ik het nog niet gehad over helpen bij douchen of bij steunkousen aantrekken. Tja…een vriend van mij zegt vaak: willen is kunnen. Die laat ik eventjes hier. 

Ga terug naar columns.