Wat doen we met mama?

Wisten we maar op het moment zelf wat wijsheid is. Velen die ik sprak voor de WOWW-campagne vertelden dingen als: “Had ik maar serieus nagedacht over later. Had ik me maar ingeschreven voor een huurwoning. Had ik maar meer bewogen. Had ik maar met mijn moeder gesproken over wat ze zélf zou willen. Nu is de vraag: Wat doen we met mama?” 
Dat is een vraag die je niet zomaar stelt. Het gaat om keuzes die je overvallen omdat je leeft in het moment. 

Het gekke is, tot een bepaalde leeftijd kijken we heel veel naar de toekomst. Neem pubers. We jagen ze van hun scherm omdat ze anders vierkante ogen krijgen. We waarschuwen ze voor vuurwerk en vapes. We duwen ergens nog groente en fruit in een tas omdat ze anders veranderen in frikandelbroodjes. We proberen ze enthousiast te maken voor school door over ‘later’ te praten, terwijl ze zich daar niets bij voorstellen behalve ‘oud en saai’. En ondertussen liggen ze opgekruld op de bank met een zak chips en hun telefoon, half luisterend naar ons gezeur. 

We proberen kinderen op jonge leeftijd bewust te maken van de gevolgen van hun keuzes. Zij leven in het moment, en wij proberen ze vooruit te laten kijken. Maar hoe vaak doen we dat vanaf pakweg ons vijftigste nog voor onszelf? Hoe vaak staan we stil bij onze toekomst, of die van onze ouders?

Misschien moeten we, ondanks dat we allemaal ‘leven in het moment’, toch iets vaker vooruitkijken. Het gaat een keer anders worden. Je wordt hopelijk ouder, je ouders worden ouder, en ineens sta je voor keuzes waarvan je wenst dat je ze eerder had besproken. Dat voelt ongemakkelijk en confronterend. Maar het voorkomt spijt. Want in een crisis weet je zelden wat wijsheid is. Misschien is dat wel de wijsheid van vandaag: dat het nu goed is zoals het is, maar dat je ook het lef moet hebben om 10 jaar vooruit te kijken.

Ga terug naar columns.