8 jaar op en neer gereisd
“Het zorgen voor mijn moeder Bep begon geleidelijk. Ze woonde alleen in haar huis, bewoog zich voort met een rollator en was nog in staat om kleine klusjes te doen. Maar langzaamaan begon ze me steeds vaker te bellen. Ik ging er regelmatig even langs, en door allerlei gebeurtenissen realiseerde ik me dat er meer hulp nodig was. We schakelden de thuiszorg in voor de ochtendverzorging en om af en toe een maaltijd te bereiden. Maar deze oplossing was niet ideaal. De thuiszorg heeft weinig tijd, waardoor mijn moeder vaak alleen at. Later kwamen we er ook achter dat de thuiszorg het eten keurig had opgewarmd, maar mijn moeder het dan niet had gegeten. Want daar was niemand bij.
We zagen haar in de loop der jaren langzaam vereenzamen en ze durfde steeds minder naar buiten te gaan. Mijn bezoeken namen toe tot zeker zes keer per dag. Ik keek even binnen, hielp haar naar bed of bracht een uurtje 's avonds door om haar gezelschap te houden. Dit duurde al met al zo’n 8 jaar waarbij ik constant op en neer reisde. Al was het dicht bij huis, je bent toch iedere keer even bezig.
De situatie verslechterde. En toen werd het tijd voor een moeilijke beslissing. Wetende dat mijn moeder niet graag naar een verzorgingstehuis wilde, besloten mijn man en ik om haar in huis te nemen. Aangezien we een inpandige garage hebben, konden we die nu ombouwen tot een eigen ruimte voor haar, vergelijkbaar met een kamer in een verzorgingstehuis.”
Oogje in het zeil
De familie ging voortvarend te werk. Met hulp van handige familieleden bouwden ze (met toestemming*) een badkamertje met toilet en werd alles in orde gemaakt. De verhuizing verliep soepel en de nieuwe situatie bracht zowel uitdagingen als voordelen met zich mee, vertelt Angelique. “Ik kon nu beter in de gaten houden hoe het met mama ging en zag bijvoorbeeld dat ze haar bord leeg at, iets wat ze alleen thuis niet altijd deed. Ik zag dat medicijnen werden genomen, ik was altijd in de buurt en doordat er hier ook aanloop is, leefde ze daar ook een beetje van op. De zorg was intensief, maar we kregen hulp. Mijn schoonzus en broer haalden mijn moeder wekelijks op om bij hen te eten, waardoor ze ook andere sociale contacten behield. We verdeelden onderling de zorg goed. Het is heel belangrijk om als mantelzorger de zorg te kunnen delen. Ik ben trots en dankbaar dat we dat als familie samen zo goed hebben kunnen doen.
“Op een gegeven moment werd ze dusdanig zwak, dat ze echt naar een verzorgingshuis moest. In Boxtel was nergens plek en dus is ze uiteindelijk naar Oisterwijk verhuisd. Toen die verhuizing achter de rug was, merkte ik wel dat wij ook ‘op’ waren. ‘Nu is het tijd voor ons’, zei ik tegen mijn man. Ik ben echt blij dat we het zo gedaan hebben, maar het kostte wel altijd energie. Zeker de laatste periode toen ze zwaardere zorg nodig had.”
Tips wijzer ouder worden
De afgelopen jaren merkte Angelique hoe uitgehold onze zorg is. De thuiszorg piept en kraakt, in de verpleeghuizen is geen plek en alle ervaringen hebben haar aan het denken gezet over haar eigen toekomst. “Ik besef nu nog meer hoe belangrijk het is om te blijven bewegen, gezond te eten, actief te blijven en sociale contacten te onderhouden. Dat doe ik gelukkig al, maar je ziet wel van heel dichtbij dat je op jezelf en elkaar bent aangewezen. En je moet ook geluk hebben hè, je hebt het niet altijd in de hand. Maar het is wel fijn als je dan mensen om je heen hebt die er voor je kunnen zijn.